Παρασκευή οχτώ εντεκάτου του άτιμου του δεκατρία

Μα πόσο ζηλεύω τα παιδιά

να εδώ, μπροστά μου

που παίζουν μπάλα και γελάν'

κάνοντας καινούργιους φίλους

και ανταγωνίζονται για το ποιος είναι πιο μεγάλος

και βιάζονται να μεγαλώσουν

και λεν' "α, με περνάς".

Φίλοι για μια μέρα

για το τώρα και μόνο

ώσπου να τους φωνάξουν οι γονείς τους, να τους πουν πως φεύγουνε .

Γιατί σου φαίνεται αλλόκοτο;

Ούτως ή άλλως δεν έρχεται κάποτε η ώρα που πρέπει κάποιος να φύγει;

Με την λογική και μόνο να το δεις φίλε μου

όλα έρχονται και φεύγουν

τίποτα δε μένει πίσω

παρά μοναχά οι αναμνήσεις

άντε και κανά δυο αντικείμενά του

αφημένα κάπου, ξεχασμένα 

διάσπαρτα μες στο σπίτι σου 

έτσι ίσα ίσα να σου θυμίζουν την ύπαρξή του

κάθε όποτε καταφέρνεις και την ξεχνάς

Αχ πόσο τα ζηλεύω τα άτιμα

...